The day before

Woensdag 31 mei

Vandaag stond voor alle deelnemers in het teken van de laatste voorbereidingen, trainingen of juist rust.
Voor alle supporters stond de dag vooral in het teken van koolhydraten.
De supermarkt was overvol met Nederlanders die met een boodschappenlijstje de karren vulden met koeken, marsen, chips, snickers, pasta en bananen (veeeel bananen), om de deelnemers van brandstof te voorzien.
Niet gek dus dat we gisteren al bij de ingang een grote tafel zagen met bergen bananen.

Voor ons de eerste keer, maar langzaam leren we hoe het er aan toe gaat hier. Wat de rituelen zijn, wat de supporters doen en hoe de deelnemers zich voorbereiden.
Wegen afgesloten op bepaalde tijden. Voor een bepaalde tijd boven op de berg, of juist beneden zijn, eetbonnen aanschaffen voor ontbijt of barbecue, de groepsfoto op de berg en de avond van bezinning in het Palais des Sports in Huez.

Steeds meer komt het besef wat dit grootse evenement betekent en doet met mensen.
Iedereen is hier met hetzelfde doel, iedereen heeft zijn eigen verhaal, verdriet en vreudgemoment.
Je staat hier niet alleen, maar letterlijk met 5000 gelijkgestemden.
Het is ook niet te omschrijven, dit moet je echt ervaren, voelen...

Het voelt goed om hier te zijn, maar ook heel moeilijk. Je wordt continue geconfronteerd met de harde werkelijkheid.

Vandaag hebben wij de auto geleend van Ilona en Michiel om naar Le Bérarde te rijden.
30 kilometer de bergen in, over een smalle en stijle weg. Soms zo smal dat er maar 1 auto kan rijden. 
Wat een ongelooflijk mooi gebied. Overal watervallen, een woeste rivier en sneeuwtoppen. Groene valleien, grote rotsen en kleine dorpjes. De hoogste top is ruim 4100 meter. Dat was dus echt geen ritje voor de camper.

De auto weer teruggebracht en eind van de middag ook naar de supermarkt gegaan om koolhydraten in te slaan voor die 30 strijders die morgen die berg gaan trotseren.

Morgenvroeg om 3.30 uur dalen alle deelnemers, begeleid, de berg af naar het dorp Bourg-d'Oisans. Zij zullen rond 4.15 uur hier aankomen, dan staan wij ze op te wachten en aan te moedigen.
Daarna start de klim, ieder op zijn eigen manier en tempo, en iedereen zo vaak hij kan.
Na elke beklimming staan wij onderaan de berg met bananen, chips, marsen, nutsen, snickers en twixen.

Het zal een moeilijke dag worden, met een lach en vooral een traan.
Want morgen is de dag dat Danny precies een jaar niet meer bij ons is. Niet meer lijflijk aanwezig, maar voor altijd in ons hart ❤️