Similkameen River, Manning Park en Hope

Dinsdag 15 mei.

Gisteravond op de camping in Keremeos hadden we bedacht het vandaag rustig aan te doen. Beetje uitslapen, rustig ontbijten en de vallei bekijken. Van uitslapen is het niet gekomen, we zijn steeds vroeg wakker. Het was direct al prachtig weer en de zon scheen alweer uitbundig. Na het ontbijt zijn we naar de rivier gelopen en daar we spraken een boer op zijn quad. 

Hij zei dat we snel moesten maken dat we wegkwamen want de weg zou zo maar eens geblokkeerd kunnen worden. Het was namelijk erg hoog water. Er is afgelopen winter 50% meer sneeuw gevallen dan gemiddeld, de winter heeft lang aangehouden en de extreme temperatuur van 30 graden zorgt ervoor dat er ontzettend veel smeltwater is. De oevers en weilanden staan blank en op sommige plekken komt het water al bijna tot de weg. De rivier was dan ook enorm woest en het mooie kabbelende, blauwe water van de plaatjes leek er in de verste verte niet op.

Evengoed een prachtig gezicht. We zijn dus op tijd vertrokken richting Manning Park.

Maar eerst weer koffie gedronken bij de eerst beste mogelijkheid. Dit was in Hedley. Of de tijd heeft stilgestaan, terug naar 1800. Een oud, min of meer, opgepimpt goudzoekersstadje met een restaurant “Nickle Plate” vol met schrootjes, oude foto’s en andere vreemde snuisterijen. En een menu kaart, handgekledderd door een klein kind, leek het. Oh ja, “Breakfast all day long”. 

De koffie was de meeste verschrikkelijke die we tot nu toe gedronken hebben. En is het dan nog 1 kopje, nee.... een mok zo groot dat er wel 4 kopjes inpassen. Uit fatsoen maar opgedronken want ohhhh, wat waren ze daar weer aardig. We hebben heel hard gelachen met de serveerster. De manier waarop we koffie bestelden deed haar al vermoeden dat we geen locals waren. Toen nog een keer besteld, in plat Amerikaans.... “Oh dear, now it sounds like you’re from Hedley”. En vervolgens kwam er een oude baas binnen, in een spijker-tuinbroek, wel 5 maten te groot. Het leek wel of we op een filmset beland waren. Maar ook deze oude baas was zo vriendelijk....waar we vandaan kwamen, en waar we naar toe gingen, en hij had ook nog allemaal tips. “Did you wrote that down dear”? Ja ja we hebben alles opgeschreven.....

De weg vervolgd richting Manning Park en onderweg nog gestopt bij Bromley Rock. Dit is een stopplek langs de weg met picknickbanken aan de rivier met een grote rots erin. Ook dit zag er in de brochure heel idyllisch uit. Maar ook hier was de werkelijkheid iets anders, een woest kolkende rivier met grauw water en zelfs golven.

In Manning Park wilden we heel graag naar de camping aan Lightning Lake, daar vroeg neerstrijken en de omgeving verkennen. Helaas was deze camping (en alle andere in het park) gesloten. Het meer ligt redelijk hoog in de bergen en ook daar lag overal nog sneeuw.

Er was wel een soort van dagrecreatie-terrein aan het meer, daar zijn we naartoe gereden. Beetje rondgewandeld en ons verbaasd over wel 100 marmotten die daar, als stokstaartjes, rechtop in de zon stonden. Een stukje rond het meer gelopen en daar hebben we, in 30 graden, op een bankje in de sneeuw gezeten. Dat is zo bizar, je zou toch denken dat na al die dagen warm weer de sneeuw wel weg is.

Onderweg wilden we ook nog even tanken. Jammer.....uitverkocht, huh...??? De weg weer vervolgd. Het was weer een super mooie route over een prachtige weg door schitterende natuur. Wel steil af en toe, maar daar zijn de “Runway lanes” voor, mochten de remmen het begeven.

Trouwens, Manning Park heeft te kampen met een hardnekkige boomtor, waardoor bijna het halve park bestaat uit dode bomen. Dat is wel een raar gezicht en we vragen ons af hoe de toekomst van dit prachtige park eruit ziet. Dit park ligt overigens bijna direct aan de Amerikaanse grens, dichterbij zullen we niet komen.

Op zoek naar een mooie camping dus. We zijn doorgereden tot Hope en hebben daar weer een heel bijzonder plekje gevonden. We staan nu op Kawkawa Lake Resort aan het Kawkawa meer, een plek direct aan het water. Zo mooi. We kijken op het meer met om ons heen de bergen waarop zelfs ook nog wat sneeuw ligt. 

Terwijl ik dit zit te schrijven scheren er tientallen vleermuizen, vlak voor me, over het water. Wat een mooi gezicht.

Het was weer een lange, mooie en warme dag. Vanmiddag even een klein slaapje gedaan, daarna lekker gegeten, gedoucht en nu zitten we weer heerlijk bij ons kampvuur.

Wij kunnen hier wel aan wennen.