van Hope naar Bridal Viel Provincial Park en de overtocht naar Vancouver Island

Woensdag 16 mei opgestaan met wolken aan de lucht. Het was ook best fris, dus met een extra.  vestje aan buiten ontbeten, met uitzicht over het kalme Kawkawa Lake. En terwijl we lekker zaten te eten hebben we onze eerste adelaar gespot. Wat zijn dat enorme beesten. Hij zat boven in een enorme den om zich heen te kijken om vervolgens weg te vliegen en prachtig over het meer te zweven.

De dag ervoor hadden we, op weg naar de camping, al een Mac Donalds gezien in het dorp, dus onze eerste stop was daar met Wifi. Een overheerlijke cappuccino gedronken, ons reisverhaal met bijbehorende foto’s geplaatst en even wat appjes gelezen en verstuurd.

Na de koffie waren we klaar voor de dag. Eerst zijn we naar de Coquihalla Canyon en de Othello tunnels gereden. Dit bleek vlakbij de camping te zijn, dus na de Mac dezelfde weg weer terug gereden. Door een heel mooi bos richting de tunnels gelopen, maar helaas.....deze waren gesloten en zouden 18 mei weer opengaan. Er werd gewerkt aan herstel en onderhoud. Dit keer dus geen teleurstelling vanwege het weer maar gewoon pech. De Canyon hebben wij ook niet kunnen zien, omdat je deze bereikt via de tunnels. Evengoed een mooie wandeling gemaakt langs een ruige rivier met prachtige uitzichtpunten.

Daarna zijn we doorgereden naar Harrison Hotsprings aan Lake Harrison. Hier hadden we ons meer van voorgesteld. Het bleek een nogal verlaten en saai gebeuren. Wij gingen er in ieder geval niet van springen. De weg er naartoe reden we langs de Fraser River, door de Fraser Valley, door de wolken, maar eenmaal daar brak de zon weer door. De temperatuur steeg en het werd al snel weer een graadje of 24. 

We hebben er wat rond gewandeld en bij het meer gekeken. De bedoeling was daar te overnachten maar we hebben de plannen snel bijgesteld. Wel hebben we daar nog een culinair hoogstandje genuttigd...... een vette hamburger met friet.

Even de kaart erbij en op naar Bridal Veil Provincial Park, aan de andere kant van de Fraser River. Daar kwamen we bij een hele mooie camping en kregen we een grote plek aan de bosrand. Het lijkt hier wel een jungle. Vanaf de camping loopt een wandelpad naar de Bridal Falls. Schitterend, het pad leidt langs een snel stromende beek, door een oerbos met enorme bomen, varens en mos. De klim werd beloond met zicht op de gigantische waterval. Hier kwamen we een hele familie uit India tegen met tulband, driedelig pak en een kind in een buggy. Huhhh...wat zijn die van plan op zo’n steil pad omhoog.

En alweer een mooie dag beleefd. We waren wel moe dus aan het eind van de middag hebben we even heerlijk liggen slapen. En nu.... brandt alweer ons kampvuur.

Dat is zo leuk, op alle campings ligt bij elke plek een oude vrachtwagen velg waarin je een vuurtje kunt stoken, ideaal! Met zachtjes muziek op de achtergrond “Ring of fire” van Johnny Cash (voor ons ook wel Jan Contant).

Morgen rijden we een 150 km snelweg naar Vancouver en nemen dan de boot vanuit Horse shoe bay naar Vancouver Island. Dan begint weer een heel nieuw avontuur. We spraken vanavond een Nederlands stel dat daar net vandaan komt, zij doen een soortgelijke route als wij, maar dan andersom. Zij vertelden dat Wifi op Vancouver Island nog veel zeldzamer is dan op het vaste land, maar dat het er prachtig is. We gaan het allemaal beleven.

Donderdag 17 mei om 7 uur opgestaan en snel een bammetje gegeten. Het was koud en helemaal bewolkt. Om 7.30 uur zijn we gaan rijden. En ja.....je raadt het al, bij de eerste beste Mac Donalds gestopt voor een cappuccino. Dit was in Chilliewack. Die plaatsnamen zijn echt grappig hier, vaak namen van de Indianen.

Om 10.30 uur kwamen we aan in Horseshoebay, de plaats waar de boten vertrekken naar Vancouver Island. De weg door Vancouver was erg druk en we hebben ons ook wel weer verbaasd. De Highway 1, die loopt van Vancouver tot ver in het Oosten (de Trans Canada Highway), doet vermoeden dat dit een snelweg is. Niets is minder waar.....het is veelal een 4 baans weg met op- en afritten. En wat bij ons de vluchtstrook is, is hier een fietspad. Bij de op- en afritten staat dan ook altijd een bordje “fietsers hier oversteken, als het veilig is”. Heel bijzonder.

We hadden geluk, want eenmaal bij de boot konden we vrijwel direct doorrijden en aan boord. Ook werd het weer beter en kwam de zon tevoorschijn. De overtocht duurde 1.45 uur en in Nanaimo weer van boord, waar het ondertussen weer hoogzomer bleek. Een prachtig begin van ons avontuur op Vancouver Island. We hebben eerst weer even boodschappen gedaan, zodat we een paar dagen vooruit kunnen, en gepind want je weet nooit of, hoe en waar je met je pasje betalen kan.

We hadden al besloten ongeveer 35 km naar het noorden te rijden, tot Parksville, en daar te overnachten. Eerst even naar een park aan het strand gereden. We wilden natuurlijk wel even de zee opsnuiven. Wandelend door het park zagen we opeens allemaal campers staan, zou dat een camping zijn? Er naartoe gelopen en een vrouw aangesproken die bij haar camper, aan het henk stond. Even gekletst en zij hadden deze camping ook ontdekt door een wandeling door het park. Ze gaf ons de code van het hek, zodat we vanaf het strand zo de camping op konden. Doorgelopen tot de receptie en onderweg gekeken welke plek we zouden willen. Dat was geen punt, plek C8 was nog vrij. Betaald en weer helemaal teruggelopen om de camper op te halen, die nog in het park geparkeerd stond.

En nu.....zitten wij in de volle zon te genieten van een drankje, met uitzicht op zee.

We hebben wat brochures meegenomen van de receptie en zijn blij dat we onze route wat sneller hebben afgelegd om hier meer tijd te hebben. Want wow.....wat is hier veel te zien en te doen. 

Morgen gaan we verder omhoog, naar Campbell River en daar hopen we één of meerdere excursies te kunnen doen. Maar nu.....eerst genieten en relaxen.