Ucluelet, walvissen en Tofino

Dinsdag 22 mei werden we wakker op de camping in Ucluelet. We keken uit het raam en zagen....niets. Het was helemaal mistig, zelfs de bootjes waren niet te zien. Eitjes en spek gebakken en tijdens het ontbijtje buiten kwam voorzichtig het zonnetje alweer tevoorschijn.

Op alle campings kun je ook de was doen. Net nu we niets meer schoon hadden, bleek deze camping geen wasmachines te hebben. Maar gelukkig zit er in het dorp een wasserette.

We zijn dus richting het dorpje gegaan en eerst de was in een machine gepropt. Deze werkt alleen op kwartjes, maar er was een wisselautomaat. Afijn, de komende dagen betalen we alles met kwartjes.

Toen even naar de liquor store en een visje gehaald voor het avond eten. En....het allerlekkerste bakkie cappuccino tot nu toe gedronken. Weer terug naar de wasserette en alles de droger in. Wat een joekel, ik kon er zelf met gemak nog bij. Tot 3 keer toe geld erbij want echt lekker drogen deed hij niet.

Daarna zijn we richting de haven gewandeld om te kijken of we morgen nog een tour kunnen doen. Walvissen of beren, even horen wat er mogelijk is. Het kantoor bleek recht tegenover de camping te zitten en we konden vanmiddag om 13.30 uur nog mee met de Whalewatch tour. Nou, boeken dan maar. Huub is teruggelopen naar het dorp om de camper te halen en deze hebben we bij het kantoor geparkeerd. We hadden nog een half uurtje tijd, dus snel wat gegeten.

En daar gingen we weer......hup, in de carnavalspakken. Die pakken zijn zwaar en warm, maar het zijn wel meteen reddingsvesten. En ze staan ook zo leuk en kleden lekker af.

Om half 2 vertrok de boot. We zaten weer in een Zodiac. Dat is zo’n super snelle, krachtige, rubber boot. Dit keer geen privé tour, maar met 11 personen aan boord en de kapitein.

Grappig, de boot ligt voor onze camping in de haven, we zien hem vanaf onze plek liggen.

Daar gingen we, eerst heel rustig de haven uit. Meteen zagen we al zeehonden, herten en zee arenden die zich tegoed deden aan restjes vis uit de haven. De inlet uit, en de hoek om richting de Pacific. Zo, wat ging dat hard. De kapitein had al gezegd: achterin is het wat natter en voorin wat hobbeliger. Doe ons maar voorin..... dat hebben we geweten. Echt, een uur lang stuiteren tot je los kwam van de bank en aan het eind van de dag waren we 10cm korter, helemaal in elkaar gedrukt door het gestuiter. We voeren op volle zee eerst richting een grote rotspartij die vol lag met zee leeuwen. Zo gaaf....maar wat een stank op 50 mtr. Wat een beesten, zo groot en log maar zo mooi, en er lagen er zeker wel 100. Daar de motor uit en een tijd gekeken en uiteraard weer foto’s gemaakt. 

En weer verder, de kapitein stuurde de Zodiac tussen wat eilandjes door, naar rustiger water. 

Ucluelet ligt op een landtong in het Rim National Park en voor de kust liggen meer dan 100 eilandjes. Prachtig gebied met een heel mooie kustlijn waar de golven tegenaan beuken en het water metershoog opspat. In de verte zijn hoge bergen zichtbaar en steile kliffen, en ook zijn er prachtige stranden waar veel gesurfd wordt.

Na een poosje werd de motor weer uitgezet, er zouden grijze walvissen rondzwemmen. Een tijdje de horizon afgespeurd en opeens zagen we een straal water omhoog schieten. Alle koppen dezelfde kant op en klikken maar met de fototoestellen. Er waren 4 walvissen aan het foereren. Het op de plaat vastleggen van de walvissen bleek nóg moeilijker dan de orka’s. Ze blijven minuten lang onder om vervolgens ergens anders weer op te duiken. Zoek de walvis! De boot deinde enorm op de best hoge golven, dus jezelf goed vasthouden en je camera met 1 hand stilhouden was ook al een kunst op zich, en dan ook nog een lens die kletsnat werd. Daarbij kwamen ze alleen met hun rug boven water. De zo gewenste walvis-staart foto zat er niet in. Ook omdat het water op die plek maar 9 meter diep was en de walvissen veel groter zijn dan 9 meter. Dan maken ze niet de duiken waarbij de staart zichtbaar is. Doen ze dat wel, zitten ze met hun kop in de zeebodem, dus zo slim zijn ze wel. Maar wat we gezien hebben was weer magisch. Gewoon het besef dat je walvissen ziet zwemmen en ademen (het water spuiten)......onbeschrijfelijk. Wat een wonder der natuur en wij knijpen in onze handjes dat dit ons ook allemaal gegeven is.

Na een uurtje weer terug, nu hadden we wind mee. De terugweg was een stuk rustiger, gelukkig. Want echt, na dat gebonk over de golven ben je er ook wel klaar mee. Gelukkig was het prachtig weer en warm want we hebben heel wat water over ons heen gekregen, maar dat mag de pret zeker niet drukken (mijn haar zat toch al door de war, haha).

Terug naar de camping en de foto’s bekeken en geselecteerd. De 150 mislukte meteen gedeletet. Op de goede foto’s zijn ze wel te zien, maar het zouden ook maar zo drijvende mosselbanken kunnen zijn, haha....

En terwijl wij buiten lekker ons visje zitten te eten zwemmen de zeehondjes voor onze neus langs. Waarschijnlijk hopen zij ook op wat restjes.

Oh ja, de 3 oude knarren-buurmannen.....we hebben net even kennisgemaakt. Super aardige kerels. 3 vrienden uit Vancouver die hier komen vissen. Ze hebben vandaag zalm en krabben gevangen (die eendenfuik van gisteren blijkt een krabbenkooi, weten wij veel, haha). Er zit vandaag geen drank in, zo mak als lammetjes. 

Woensdag 23 mei was een bewolkte en frisse dag. Heel af en toe probeerde het zonnetje een gaatje in de wolken te vinden, maar zonder al te veel succes.

Na het ontbijt eerst naar The Barkley café voor nog zo’n overheerlijke cappuccino en daarna door naar het einde van de landtong. Daar hebben we de Wild Pacific Trail gelopen. Een hele mooie wandelroute door bos, langs de ruige kustlijn en met een stop bij de vuurtoren. Het waaide flink en de golven beukten tegen de rotsen. We zagen vanmorgen vanaf de camping de whalewatch boot vertrekken, oef.....als je nu in die boot zit kom je minstens met 3 verschoven rugwervels terug. Na de wandeling zijn we vertrokken, richting Tofino. We reden nog langs het kantoor van de whalewatch, daar hingen alle pakken te drogen over de reling.......en wij dachten gisteren dat we nat geworden waren.....

Onderweg naar Tofino zijn we gestopt voor nog een korte wandeling, door het Rim National Park Rain Forest. Alsof je in de Tropen bent, een heel dicht, ondoordringbaar en donker woud met een prachtig nieuw aangelegd houten wandel pad. Die Canadezen hebben het goed voor elkaar.

Maar.....als je in Canada de Nationale- en Provinciale parken wilt bezoeken, of zelfs maar wilt stoppen in deze parken, ben je verplicht een Canada Parkenpas, zichtbaar in je auto, te hebben.

Deze pas bestel je van te voren al in Nederland en wordt gewoon met de post opgestuurd, a € 43,00 p.p. Dat is natuurlijk bijna niets als je bedenkt hoe groot Canada is, en hoeveel parken hier zijn. Al die parken worden van dit geld onderhouden, en hoe..... Een heel goede constructie dus.

Doorgereden naar Tofino. Dit is echt het einde van de wereld. Hier stopt de weg en vanaf hier naar boven heb je alleen nog een paar honderd kilometer aan ongerepte natuur, waar je als normale sterveling niet kunt komen. Het gebied rond Tofino staat vol met bordjes “Tsunami Hazard”, oftewel dit gebied is zeer gevoelig voor Tsunami’s. Afgelopen winter zijn de mensen hier nog geëvacueerd geweest omdat er een aardbeving in Alaska was. Ook zie je hier borden met bewegwijzering naar vluchtroutes. Dus ook dit is allemaal top geregeld.

We hebben weer een mooie camping gevonden, aan zee. Voor het eerst de zee met een gigantisch strand voor de deur. Het is nog steeds fris en aan zee waai je uit je pruik, machtig mooi. En..... tegenover ons staat een camper met Nederlandse jongeren, die stonden in Ucluelet 4 plekken verder. Grappig is dat, uiteindelijk kom je elkaar altijd wel weer ergens tegen, hoe groot het hier ook is, iedereen wil toch dezelfde mooie dingen bekijken.

En dat de wifi hier zo beroerd is, ik weet niet waar die Nederlanders hebben gezeten die ons dat vertelde, uitsteekbaar! Bijna elke camping en sowieso elk geciviliseerd barretje heeft wifi. Dus wij blijven jullie lekker bestoken met verhalen en foto’s.